Go West

Eindelijk hebben we Perth, de hoofdstad van Western Australia, bereikt - net een dag voordat de stad de voorpagina's haalde met de verrassende crash in de Swan van een sportvliegtuig dat dit weekend had moeten deelnemen aan de Red Bull Air Race. We verblijven in Fremantle, 150 jaar geleden niet meer dan de haven van Perth, maar nu een prachtig stadje met een heel eigen sfeer en stijl - iets wat we hier in Australië nog niet zo vaak gezien hadden. Qua accommodatie konden we het niet beter treffen: we mogen logeren in de art studio van Tineke en Bert, expats uit Sint-Niklaas en Deinze die hier hun nieuwe thuis vonden, met echte Aussie-attributen zoals een eigen vissersboot, een zwembad, een grote barbecue op wielen en een passie voor het voetbal (eigenlijk een soort rugby) van de Fremantle Dockers. Het is vanuit Perth dat we begin juni het vliegtuig naar België nemen (lees: als ondertussen de wolken boven Zaventem zijn opgetrokken), dus we zijn hier ook meteen begonnen met het te koop zetten van onze bus. We hebben zo ongeveer alle hostels en campings van Perth, Fremantle en omgeving afgedweild met "for sale"-affiches en hopen nu dat er snel iemand opdaagt met een interessant bod... In afwachting van reacties vertrekken we morgen -maandag- nog voor een paar dagen naar het zuiden van Western Australia: haventjes aan de Indische Oceaan, de beste surfgebieden van Australië, oerwouden met de hoogste bomen van het land en topwijngaarden... Hopelijk wordt het een mooie climax van onze reis!

De laatste weken hebben we nog een paar andere hoogtepunten van onze trip meegemaakt. Na ons bezoek aan het sfeervolle Broome -heel het stadje leek wel in de ban van de volle maan- hebben we vier dagen doorgebracht in het snorkelparadijs van het Ningaloo Reef. De koralen en de fenomenale variatie aan vissen en kleine zeebeestjes ligt er binnen handbereik: op de meeste plaatsen moesten we van het strand maar 10 meter in zee gaan, even diep ademhalen, en hop... ons laten meedrijven met de zeestroming. Prachtig! En ondanks de schoolvakantiedrukte op de campings was het in het water heel rustig - de meeste Australiërs gaan blijkbaar vooral naar de kust om er met quads over het strand te scheuren, bier te drinken op de camping of een hele dag naar hun vislijn te staan kijken...

Onze volgende stop langs de westkust van Australië was Shark Bay, een gigantisch gebied dat een paar jaar geleden op de lijst van het Wereld Erfgoed werd opgenomen, omdat er stromatolieten -een soort prehistorische bacteriën, kijk maar op wikipedia- voorkomen en omdat er enorm veel zeegras groeit... Op het eerste zicht niets bijzonders, maar wij hadden een extra reden om er naartoe te gaan: we hadden ons opgegeven om er een aantal dagen te gaan helpen als vrijwilligers bij het voeden van dolfijnen, een soort toeristenshow die al sinds de jaren '60 honderden mensen per dag naar het strand van Monkey Mia lokt. Samen met een paar andere buitenlanders (twee Duitsers, twee Romeinen, een Bretoen en Aram uit Zuid-Korea) hebben we er vier dagen lang voedsel voorbereid, meteorologische data verzameld, toeschouwers geteld én twee keer per dag met onze voeten tussen de dolfijnen rondgewaad - héél speciaal was dat!

Van de ene bizarre plaatsnaam naar de andere: van Monkey Mia (genoemd naar een Aziatische scheepswrak "Monkey" en "Mia", een Aboriginal woord voor "huis") naar Cervantes (genoemd naar een Spaans scheepwrak), onze uitvalsbasis voor een bezoek aan het nationaal park van Nambung, waar een paar duizend mysterieuze kalkstenen pinakels uit de woestijn omhoog rijzen. Maar de foto's daarvan laten we hier wel een volgende keer achter...