Het Oog van de Naald

Ik kan me niet herinneren dat stress en machteloosheid mij ooit bijna de tranen in de ogen hebben doen schieten. Edoch, gisterenmorgen was het zover: 5.45 op de luchthaven van Denpasar, Bali. Ingepakt en klaar, ruimschoots op tijd, de eerste passagiers aan de incheckbalie van de Air Asia-vlucht van 9.00 naar Perth. "Welcome on board, mister Els. But, mister Thomas, there is a problem with your passport." Big big problem, want Air Asia wou natuurlijk niet het risico lopen om me eerst mee te nemen naar Perth en me dan terug mee naar Bali te moeten nemen. Of we online geen visum konden aanvragen, er was naar het schijnt een internetterminal in de aankomsthal van de luchthaven. Een nieuw visum? En ik die dacht ik nog tot oktober in orde was? Maar goed, we hadden niet veel tijd te verliezen, dus in looppas naar daar... voor een nieuwe koude douche: "Sorry sir, internet closed until 10.00. But there is hotspot in lounge, after customs". Snel nadenken, worst case scenario uitgedokterd: we splitsen geld, papieren en handbagage en nemen voorlopig afscheid, Els gaat voorbij de douane en probeert daar mijn visum te regelen en dan terug te keren naar de incheckbalie. Als dat niet lukt vliegt Els naar Perth en kom ik achter zodra mijn papieren in orde zijn. Naar Perth, of als dat te lang duurt meteen naar Singapore...

Gelukkig is ondertussen het computersysteem van de luchthaven uitgevallen, dus heel de check-in van onze vlucht loopt een serieuze vertraging op. Internet in de lounge blijkt al een even grote farce te zijn als in de aankomsthal, maar gelukkig (be)staan er telefooncellen - Els krijgt eindelijk iemand van de Immigratiedienst in Canberra aan de lijn. Tot onze verbijstering blijkt dat ik met mijn visum wel tot een eind in 2011 in Australië mocht blijven hangen, maar dat ik na 22 april 2010 niet meer het land in en uit mocht... Ik mag dus inderdaad Australië niet meer binnen, tenzij Air Asia meewerkt en me een "electronic travel authority" uitschrijft. Een half uurtje later, we staan opnieuw -samen- aan de incheckbalie van Air Asia, het kan ons even niet schelen dat we honderd andere geïrriteerde passagiers voor onze vlucht hebben moeten voorbij steken. Air Asia: "Sorry, we are not authorised to make you a visum". Els, onverstoorbaar: "We do NOT need a visum, what he needs is an electronic travel authority!"

De Air Asia mensen zijn ons een beetje beu en roepen Deddy Winawan erbij - lang leve de supervisors! Natúúrlijk -alsof er tijd te veel is- wil hij eerst zelf nog naar Canberra bellen en ons uitleggen dat we op internet zo'n ETA kunnen downloaden. "Euh, internet, iemand?" Mister Winawan neemt ons mee achter de check-in en geeft ons een computer waar we zelf online kunnen. 't Was natuurlijk voorspelbaar: de website van de Australische immigratiedienst loopt vast en ondertussen zijn alle andere passagiers op onze vlucht ingecheckt en verdwenen naar de gate... Maar Winawan wil nog één ding proberen: bellen naar Canberra en de boel over de telefoon regelen. Hij gaat een eindje op wandel met zijn gsm en mijn paspoort en dan, plots, verschijnt een magische, ontwapenende glimlach op zijn gezicht. "Enjoy your flight, Mister Thomas!" Ik denk dat ik nog nooit door zo een klein oog van de naald ben gekropen. En inderdaad: ik had niet verwacht zó blij te zullen zijn om eindelijk uit Bali te mogen vertrekken!

Ah ja, want we zijn natuurlijk toch een maand in Java en Bali geweest en hebben dus gelukkig nog wel wat andere dingen mogen meemaken dan administratieve rompslomp. Tien dagen lang rondgetrokken door het overbevolkte Java en ons Indonesisch geoefend met Nick, een geestige Brit op langdurige Azië-reis. Ons laten aanstaren in het vreselijk drukke en vervallen Surabaya - het leek of er in geen jaren een buitenlander was geweest. Per fietstaxi ons laten rondrijden door de ondergelopen straten van Probolinggo - er was de laatste dagen zoveel regen gevallen dat we zelfs ons plan hebben laten varen om de Bromo-vulkaan te beklimmen. Staren naar straffe surfgolven in Pangandaran en Kuta. Eindeloos lange en hobbelige busritten, constant vergezeld door kleine of grote orkestjes, verkopers van gedroogde bananen en zelf gebrouwde geneesmiddelen, of waarom niet: een spartelende kip in een papieren zak, onderweg naar een lokale markt. Onvoorstelbaar mooi snorkelen boven het wrak van een Amerikaans oorlogsschip in Tulamben en op het zalige verkeersvrije eilandje Gili Air (met prachtig zicht op een andere vulkaan, de Gunung Rinjani). Scootertrips naar mistige tempels in het binnenland van Bali: mooi weer op de heenweg, de traditionele wolkbreuk tijdens de terugweg een paar uur later. Twee voorstellingen met de typische monotone herrie van een Gamelan-orkest: eentje met een schaduwspel van leren poppen in Yogyakarta en eentje met hevig geschminkte Legong-dansers in Ubud. Prachtige tropische bloemen, onbetrouwbaar grijnzende wilde makaken en eeeeeiiiiiiindeloze rijstvelden - "enyoy our beuatipul raice padi"

Maar 't is bijna voorbij: we zijn terug in Perth en hebben net ons akkoord gegeven voor de verkoop van de bus. Vrijdag sluiten we onze rekeningen af, zaterdag ruilen we huize De Waele - Van der Eecken in Perth voor huize Cooreman in Singapore, zondag zitten we nog een nachtje op het vliegtuig en maandag 7 juni om 11.05 landen we met vlucht British Airways 392 uit London Heathrow in Zaventem. Met Hilde hebben we al een vrijwilliger die ons komt ophalen, maar wie zin heeft om zijn of haar eigen spandoek te komen uitrollen is altijd welkom. De vraag is: zullen jullie ons nog wel herkennen na al die ontberingen van de laatste maanden ;)