The Tramps

Eerst een paar foto's, daarna de verhaaltjes...

Mmm, we zijn ondertussen al een dag of tien terug in Australië – in Adelaide om precies te zijn, morgen verlaten we de kustlijn en beginnen we aan onze lange tocht dwars door het droge en hete midden – en we hebben nog steeds geen uitgebreid verslag van Nieuw-Zeeland gebracht... Hoe zou dat komen? Laat ons zeggen dat we ons hier nog altijd zo goed amuseren dat het er niet echt van komt om eens een ganse avond rustig aan de computer te zitten voor een update. Bij onze terugkeer in Melbourne werden we verwelkomd door de familie Vervaet, en de volgende dag waren we al opnieuw onderweg voor een circuit langs de spectaculaire Great Ocean Road, The Grampians (een plots uit het niets opduikende bergketen), het nationaal park van Coorong (denk aan het Zwin maar dan 150 kilometer lang) en de verrassend goeie wijngaarden van Langhorne Creek. En om het uitstelgedrag in het opfrissen van de blog nog te verergeren, hebben we sinds een aantal dagen een extra tijdverdrijf voor 's avonds: een travelscrabble, waarmee we afwisselend in het Nederlands, Spaans en Engels spelen, kwestie van het elkaar wat moeilijker te maken.

En zo dwaal ik weer af... Begin januari hadden we dus gedacht om voor Nieuw-Zeeland af te stappen van de Lonely Planet en over te schakelen op de Rough Guide – we hadden onze buik vol van té vaak weerkerende prietpraat van het genre “sup on crisp chardonnay” of “gorge on superb alfresco dining” in deze “vibrant historical city” of die “thriving community”, over dorpen waar soms -sorry, mate- geen reet te zien is en geen kat op straat loopt. Niet dat de Rough Guide zoveel beter was, maar goed... Al bij de eerste plannen hadden we door dat we zouden moeten opletten voor de onophoudelijke marketingpraat over de zogenaamde musts die je in Nieuw-Zeeland zeker op je lijst moest hebben staan – en waarmee meteen ook al het geld uit je zakken wordt geklopt. Je moet minimum een aantal van de “Ten Great Walks” doen, meerdaagse trektochten die je lang op voorhand moet reserveren en waar je al snel tegen forse kosten opkijkt voor overnachtingen, begeleiding, vervoer van materiaal en transport. “Je kan je bagage ook naar de volgende berghut laten brengen. En o ja, de beste manier om terug in de bewoonde wereld te geraken is per helicopter, maar per speedboot kan eventueel ook” – dat soort dingen. En tussendoor, waarom niet, ook af en toe een kortere activiteit: in Taupo moét je uit een vliegtuig worden geparachuteerd, je mag Fjordland niet verlaten zonder er gekayakt te hebben, in Waitomo moét je langs een rotswand in een grot abseilen en dan over rubberen banden verderraften, en je bent natuurlijk niet in Nieuw-Zeeland geweest als je in Queenstown niet een paar keer bent gaan bungeejumpen...

Gelukkig kan het ook anders... In de hostels van Anakiwa en Maraehako moesten we de kayaks van de eigenaar maar in het water leggen en konden we meteen vertrekken voor een tochtje op, respectievelijk, de Marlborough Sound en de Stille Oceaan. In Ahipara, helemaal in het noorden van het noordelijke eiland, lagen bodyboards en surfplanken ter beschikking om ten aanval te gaan tegen de golven van de Tasmaanse Zee, golven van een kaliber zoals we er nog maar zelden gezien hebben – en deze keer was ik slim genoeg om mijn bril af te zetten vóór de aanval :-) En in Clifden, Waitomo en Whangarei vonden we grotten zonder kassa's en kunstverlichting maar mét massa's gloeiwormpjes boven ons, waar we anderhalf uur of langer in konden rondkruipen en tot aan ons midden in de modder of het water konden waden – onze zaklampen zijn al goed van pas gekomen!

Hoe plezierig al die sporten zijn, Nieuw-Zeeland is toch vooral een paradijs voor wandelaars of “trampers”, zoals ze er zo graag zeggen. “Tramping” vonden wij vooral een grappig woord als het door Duitsers wordt uitgesproken, Duitsers die trouwens in Nieuw-Zeeland met zovelen zijn dat ze zich er zelfs voor gaan excuseren of, in extreme gevallen, hun eigen nationaliteit gaan verloochenen, tot ze door hun uitspraak van het woord “tramping” alsnog door de mand vallen. Wij hebben ook onze porties “tramps” gehad: korte wandelingen op de gletsjerbedding van de Fox en Franz Josef gletsjers, een stevige beklimming naar een prachtig uitzicht op de Rob Roy Glacier, een pittige tocht over de flanken van de Taranaki (een perfect gevormde vulkaan) en de tocht der tochten: de Tongariro Alpine Crossing – onder een stralende zon.

We ronden af met een interactief moment: op de terugweg van de steile tocht naar het Lake Marian (beloond met een duik in afgrijselijk koud smeltwater) vonden we dit mysterieus papiertje onder een steen op het midden van het pad. Wie helpt ons het bericht ontcijferen? De eerste lezer met het juiste antwoord krijgt -misschien- een postkaartje uit Uluru.